สมัยเสียงจากบ้านนายังเด็กๆ ตอนนั้นราวปี 2530 - 2536 ยังเรียนอยู่โรงเรียนประถมอยู่ สมัยนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์ให้เล่น ไม่มีของเล่นราคาแพงวางขายให้มากมายสี่มุมเมืองแบบเดี๋ยวนี้ จะมีแต่ของเล่นเล็กๆน้อยๆราคาถูกที่วางขายล่อใจอยู่ตามร้านขายขนมด้านหน้าและด้านข้างประตูโรงเรียนจำได้ว่าทุกเย็นจะเป็นช่วงที่น่าตื่นเต้นที่สุด เพราะเสียงจากบ้านนาเป็นคนที่เกลียดโรงเรียน เพราะมาโรงเรียนก็จะถูกเพื่อนแกล้งและครูดุตีเอาแทบทุกวันเพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดและชอบยิ้มทั้งวัน อีกทั้งชอบทำอะไรช้าๆเลยถูกล้อและแกล้งเอา ดังนั้นช่วงเวลายามเย็นหลังเลิกเรียนมันคืออิสระภาพเล็กน้อยที่จะได้กินและเล่นกับเพื่อนๆอย่างสุขใจก่อนกลับบ้านไปหลับฝันดี
ดังนั้นมันจึงมีกิจวัตรยามเย็นแบบเด็กผู้หญิง ของเสียงจากบ้านนาก็คือ การเดินไปร้านขนมอร่อยอย่างขนมโก๋รูปสัตว์แถมลูกโป่งใบเล็กๆ ขนมกะละแมแท่งสีขาวเหนียวหนุบเคี้ยวมัน ถั่วอบเกลือ บ๊วยเค็มและของทอดเช่น ไก่ทอดเสียบไม้ ลูกชิ้น ไส้กรอก ข้าวผัดหรือส้มตำครกละบาท ยิ่งเล่ายิ่งสนุกค่ะ และที่สำคัญขนมหลอกเด็กอะไรที่โฆษณาในทีวีจะต้องหามากินให้ได้เชียว ยิ่งขนมที่แถมของเล่นครบชุด อาทิ บ้านกระดา๋ษต่อเป็นหลังเล็กๆ การ์ดการตูน คำคำแถมยางลบรูปสัตว์ตัวเล็กต่างๆ เห็นเป็นต้องหามาสะสมไปซะหมด จนคุณแม่ถึงกับบ่นพึ่มพำว่าสิ้นเปลืองแท้เน้อลูก ขนมก็ไม่ยอมกินเอาแต่ของแถมในห่อซะล่ะ....-_-"
แต่เสียงจากบ้านนาไม่ได้เห่อกินขนมแถมของเล่นไปทุกวันนะคะ ยังมีสิ่งล่อใจมากกว่านั้น ซึ่งมันก็คือของเล่น ของเล่นสุดวิเศษที่บรรดาเด็กผู้หญิงชั้นประถมในโรงเรียนทุกคนต้องมี ใครมีเยอะแยะและหลากหลายแบบที่สุดคนนั้นจะเป็นที่น่าอิจฉาของเพื่อนฝูกจนถูกยกเ็ป็้นนัมเบอวันของห้องของชั้น ของโรงเรียน ของ ของ... (นี่หล่อน...มั่วนิ่มเว่อร์ไปแระย่ะ) กลับมาก็ได้ ชิ พึมพัมๆบ่นๆพองาม ใช่แล้วค่ะสิ่งนั้นมันคือ .... ตุ๊กตากระดาษ ตุ๊กตากระดาษแผงละบาท เอามาแกะๆๆๆและสอดไว้ตามหนังสือเรียนอเป็นเซ็ตๆ ก่อนเอามาอวดประชันความงดงาม(ของตุ๊กตา) กันในชั่วโมงพักเวลาที่อยู่ในโรงเรียน วันนี้จึงถือโอกาสไปสืบเสาะหาคลอเลคชั่นตุ๊กตากระดาษในอดีตของทุกคนมาลงให้ดูกันค่ะ มีอยู่หลายรูปหลายแบบ ใครจำแบบไหนก็ได้แวะมาคอมเม้นต์คุยกเล่นกันได้นะคะ ไปแระจุ๊บๆๆๆๆ
